De alruin, liefdeskruid, duivels testikels, duivels appel, pisdiefje of mandragora Mandragora officinarum is een overblijvende plant uit de nachtschadefamilie (Solanaceae). Vroeger werd deze plant veel voor medicinale doeleinden aangeplant, maar dat gebruik is tegenwoordig op de achtergrond verschoven.

Alruin is waarschijnlijk afkomstig uit Zuid- en Midden-Europa en het Middellandse Zeegebied, waar je hem heden ten dage nog kunt tegenkomen. Reeds in de oudheid was deze plant bekend om zijn «toverkrachten».

De grote bruine peterselie-achtige penwortels die meestal vertakt zijn (en met een beetje fantasie, kan men er de vorm van een mannetje of een vrouwtje in zien), kunnen zeer diep in de grond doordringen. Boven de grond groeien diep ingesneden bladeren van ±15 centimeter breed en ±40 centimeter lang en vormen een rozet. De bladeren groeien in het begin rechtop maar gaan zich later plat spreiden over de grond.

Tussen maart en april verschijnen dan groen-witte of lichtblauwe, 5 centimeter grote, klokvormige bloemen aan afzonderlijke stelen. Later komen er oranje-rode bessen die min of meer op tomaten gelijken.

In het najaar sterft de plant bovengronds af. De wortels overleven de winter en gaan in het voorjaar opnieuw uitlopen.

Alruin is een koud-kiemer. Wat wil zeggen dat het zaad een koude(vorst)-periode moet gehad hebben om te ontkiemen.

Alruin heeft een redelijk warm klimaat nodig om tot bloei te komen. De grond moet diep omgespit en goed waterdoorlatend zijn. Kies een plaats in de zon. En voorzie een flinke gift goed verteerde compost of stalmest. Het zaaien gebeurt in de late herfst bij voorkeur in potten die voldoende hoog zijn. Of zaai direkt in volle grond.

Houd de potkluit vochtig. De ontkieming, die niet altijd gemakkelijk verloopt, is normaal gezien in maart van het daarop volgende jaar.

Omdat de plant bovengronds afsterft in herfst, is het aan te raden om de plaats te markeren met een stok.

Een efficienter manier om te zaaien bestaat er in het zaad te stratifieren. Dit wil zeggen: Leg het zaad een dag of drie in de groentenbak van uw frigo (zodat het een koudeperiode gehad heeft). Dan kunt u vroeg in het voorjaar zaaien met bijna 100% zekerheid van ontkieming.

Delen van de wortel werden in diverse medicijnen verwerkt. Hij werd gebruikt voor gal en vrouwenkwalen en tegen depressiviteit.

De appeltjes hebben een sterke verdovende werking en overmatig gebruik van de vruchten lijdt tot diepe bewusteloosheid met de dood tot gevolg. Er gaan geruchten dat men al in slaap valt als men de vruchten van deze plant te lang in de hand houdt.

De vorm van de wortel doet erg sterk aan een mannetje denken. Vandaar ook de naam Mandragora wat waarschijnlijk een verbastering is van de woorden “mardon ghiah”, wat manswortel betekent.

De Griekse geneesheer Dioscorides, de geneesheer van Nero, gebruikte de plant om de ernstig gewonde soldaten op de slagvelden mee te verdoven. Cleopatra verlangde naar de slaapdrank om zo de tijd te overbruggen gedurende de afwezigheid van Antonius.

Volgens de Griekse mythen moest de Alruin op speciale wijze worden geoogst. De meest fantastische manier is wel het gebruik van een zwarte hond. Deze werd aan de plant gebonden met een touw. Vervolgens propte men de eigen oren goed dicht en gaf de hond een schop. De hond vloog vervolgens weg en trok daarbij de Alruin uit de grond. De Alruin slaakte hierbij zo een ijselijke gil dat de hond en een ieder die zijn oren niet had dichtgestopt dood neerviel. Dit alles moest plaatsvinden op vrijdagnacht vlak voor zonsopgang. Men diende echter wel bij het oogsten erotische liederen te zingen anders werkte de Alruin niet.

Alruin bevat de giftige alkaloïden atropine en scopolamine. De plant werd vroeger als narcoticum en pijnstiller, en deels ook als hallucinogeen middel gebruikt, onder meer in heksenzalf. Mandragorus, van het Hebreeuwse dud‘ (=liefdesplant) werd in de Oriënt beschouwd als middel om conceptie te verzekeren.

Dioscorides verwijst naar het gebruik van de plant bij het verdoven van patiënten die gesneden of verbrand zijn. Plinius de Oudere refereert aan de geur van de alruin als slaapverwekkend wanneer ze genomen werd voordat een insnede werd toegepast. Lucianus van Samosata spreekt over het gebruik van de plant voordat het brandijzer werd gebruikt. Claudius Galenus noemt de plant in het voorbijgaan in verband met haar macht om gevoel en bewegingen te verlammen. Isidorus van Sevilla zou gezegd hebben: "De wijn in de bast van de wortel wordt gegeven aan hen die een operatie ondergaan zullen opdat ze geen pijn zullen voelen in hun slaap."

Ugone da Lucca ontdekte in de 12^de eeuw een stof die, wanneer ingeademd, de patiënten in slaap brengt zodat zij tijdens een operatie geen pijn voelen; het is bekend dat hij hiermee de alruin bedoelde.

Reeds in 1830 gebruikte de Japanse arts Seishu Hanaoka een verdovend extract uit de Mandragora in de heelkunde. Ernst Schmidt ontdekte in 1888 het scopolamine in de alruin.